Θυμάμαι το: " ο πόλεμος είναι η μαία της Ιστορίας" και συμφωνώντας με το Νίκο πιο πάνω, θα έλεγα ότι οι λαμπρότερες στιγμές του "σιναφιού μας", ήταν όταν ήμασταν οχυρωμένοι στις πόλεις - κράτη. Αφού ακόμη και σήμερα, σε καιρό ειρήνης, πολλοί από εμάς λένε: " Για κάτσε να μπω εκεί που γράφει αυτός ο $%$%@#, να τσαντιστώ με τις *$*$# του, και να γουστάρω!

Είναι η μισή χαρά του χόμπι!
Θα ήθελα να θέσω όμως και μια άλλη παράμετρο που ξέχασα στις προηγούμενες τοποθετήσεις μου!
Είναι όλες οι πόλεις κράτη ίδιες; Όχι φυσικά! Αναλόγως με την ελίτ που τις διαμορφώνει και τις ζυμώσεις που προκύπτουν, είναι άλλη η σύσταση και ο προσανατολισμός της ομάδας!
Σε άλλα forums κυριαρχούν οι coders, σε άλλα οι "ηλεκτρονικοί" λάτρεις του κολλητηριού. Αλλού έχουμε τους "ιστορικούς" και τους λάτρεις των αναμνήσεων, αλλού τους gamers...
Μη ξεχνάμε τους "εκθεσάδες", τους εμποράκους, τους "καναλάρχες" και τους συλλέκτες! .
Η πολλή εξειδίκευση πάντως τρομάζει....
Σου λέει ο άλλος:
Τι να πω εγώ με τα μαστόρια αφού δε ξέρω να φτιάχνω πρίζα...
Τι να συμπληρώσω εγώ σε coders αφού δε καταλαβαίνω καν τι λένε...
Τι να κάνω σε μια καφετέρια με 20 μαντράχαλους αφού είμαι στρέιτ...
Με αυτό λοιπόν τον τρόπο, σιγά - σιγά (και ίσως από φόβο ή ασυμβατότητα) ο κόσμος να νιώθει ανεπιθύμητος από ένα συγκεκριμένο χώρο και να επιλέγει να απέχει.
Σου λέει, εγώ θέλω να πω τι όμορφα πέρναγα με τον spectrum, αλλά αν το κάνω θα γελάνε μαζί μου, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, δε θα μου απαντήσει κανείς, αφού όλοι είναι απασχολημένοι με την" υψηλότερη γνώση".
Αυτός λοιπόν θα προτιμήσει το Face.
Από την εμπειρία μου, οι πιο πετυχημένοι χώροι, ήταν αυτοί που συνδυάζανε τα πάντα ισομερώς. Ένα κανονικό χωνευτήρι που ένιωθε ο καθένας ευπρόσδεκτος να μιλήσει για το κάθε τι.
Εγώ π.χ λατρεύω την επιστήμη των υπολογιστών. Είναι ολόκληρη η ζωή μου. Δε θα γραφτώ όμως σε ένα Linux forum! Δεν έχω ασχοληθεί, και δε θέλω να νιώσω ηλίθιος.
Έχω δει και forums που έγραφαν 4-5 και έλεγαν λίγοι και καλοί, τι τους θέλουμε τους άλλους; Καλά περνάμε μόνοι μας, και έβγαζαν εχθρότητα!
Όμως ένας χώρος που δε μπορεί να γράψει η γυναίκα μας, η κόρη μας, ο φίλος μας, αργά η γρήγορα, νομοτελειακά, θα καταλήξει ένας νεκρός χώρος.
Δε γίνεται να είναι όλοι γκουρού...