- Joined
- Jun 20, 2016
- Messages
- 160
Χαιρετώ την παρέα.
Πριν από τρεις μήνες είχα πάει ένα ταξίδι στην Κύπρο. Η Κύπρος είναι ένας τόπος όπου είχα κάνει το μεγαλύτερο
κομμάτι της στρατιωτικής μου θητείας πριν από 24 χρόνια. Από την εποχή που ήμουν φαντάρος μέχρι και το πρόσφατο
παρελθόν όπου και την επισκέφτηκα ξανά δεν είχα πάει ποτέ στο ενδιάμεσο.
Έμεινα στη Λευκωσία. Μια Λευκωσία αγνώριστη δυστυχώς προς το πολύ χειρότερο.
Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ και άρχισα να βολτάρω λίγο πιο άνετα βρέθηκα μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη.
Σαββατόβραδο και περπατώ στο κέντρο της παλιά πόλης, εκεί όπου έμενα σε φιλικό σπίτι.
Λίγο πιο μπροστά πήγαινε μια φίλη που ταξιδέψαμε μαζί. Κάποια στιγμή γυρνά και μου λέει κάτι σε στυλ
"να σου πω, έλα λίγο προς τα εδώ" με χαμόγελο πονηρό.
Φτάνω στο γωνιακό κατάστημα όπου είχε σταθεί μπροστά αλλά εγώ ήδη από μακρυά είχα καταλάβει.
Κοντά στις 30 arcade καμπίνες μέσα. Δυο τρείς αναμμένες να παίζουν φωτίζοντας ζεστά το υπόλοιπο
σκοτεινό κατάστημα με το φως από τις crt οθόνες τους.
Το μάτι μου έπεσε αμέσως σε μια όρθια καμπίνα που σίγουρα είχε ξεμείνει από το 80 γιατί οι περισσότερες ήταν νανάκια.
Τεράστια, πλατιά, και σούπερ ρετρό στο σχέδιο της. Η μαρκίζα της αλλαγμένη σε κάτι πολύ πιο σύγχρονο μιας και μέσα
στη διαδρομή των χρόνων θα είχε διάφορες χρήσεις ίσως ακόμη και σε φρουτάκια, αν και η διάταξη του πάνελ
παρέπεμπαν επίσης σε παιχνίδια της δεκαετίας του 80 όπου ένας μοχλός και δυο κουμπιά
ήταν υπεραρκετά για τις ανάγκες των παιχνιδιών της εποχής.
Έμεινα να κοιτώ λίγο σαν χαζός τη βιτρίνα και προσπαθούσα να καταλάβω πως θα έρθω σε επαφή να μάθω πληροφορίες.
Σημείωση πως ήμουν στην Κύπρο από Πέμπτη, το μαγαζί αυτό ήταν στον ίδιο δρόμο (!) που έμενα και το πήρα χαμπάρι Σάββατο βράδυ.
Μεσολαβούσε Κυριακή όπου τα πάντα είναι κλειστά και τη Δευτέρα στις 8 πετούσα για επιστροφή στην Αθήνα.
Ο ιδιοκτήτης είχε αφήσει ένα χαρτί κολλημένο με τηλέφωνα επικοινωνίας.
Τον κάλεσα επί τόπου και δε το σήκωνε. Ξανά και ξανά.
Κάποια στιγμή τον βρήκα στο τηλέφωνο. Ένας συμπαθέστατος κύριος στην γραμμή, του εξήγησα και δώσαμε
ραντεβού για την επομένη να έρθει να ανοίξει να δω αν κάτι με ενδιαφέρει.
Τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους. Συμφωνήσαμε σε μια σχετικά "λογική" τιμή, τον πλήρωσα και το κομμάτι
της μεταφοράς το ανέλαβε να το δρομολογήσει ο φίλος που με φιλοξενούσε.
Δυστυχώς στην πορεία τα μεταφορικά ήταν περισσότερα από την αγορά και εγώ άρχιζα να βρίζω τον εαυτό μου
για ακόμη μια φορά που ο ενθουσιασμός μου με παρασύρει σε καταστάσεις που δεν έχουν λογική.
Είχε γίνει όμως η όλη ιστορία, δεν είχε νόημα να το ψειρίζω περισσότερο. Ας μου γίνει μάθημα (που δε θα μου γίνει).
Ο καιρός πέρασε, η πανδημία εξαπλώθηκε και εν μέσω όλης αυτής της δυσάρεστης κατάστασης μου παρέδωσαν
κατόπιν συνεννόησης την καμπίνα. Η συσκευασία είχε γίνει με προσοχή, ξέχασα να αναφέρω πως η καμπίνα για τα
χρόνια της ήταν σε εξαιρετικά καλή κατάσταση - οκ με τις ανάλογες μικροφθορές - αλλά πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια
ήταν σε μέρος σκιερό και στεγνό.
Η αγορά που έκανα αφορούσε μόνο το κομμάτι της καμπίνας. Χωρίς οθόνη, χωρίς παιχνίδι.
Θα ήταν πολύ πιο βαριά, το κόστος μεταφοράς θα ήταν σίγουρα πολύ μεγαλύτερο.
Όμως οθόνη είχα στο σπίτι μια έξτρα και όσο για το παιχνίδι που θα έτρεχε μέσα αυτό ήταν
ήδη προαποφασισμένο από το βράδυ του Σαββάτου που την είδα πρώτη φορά.
Όχι emulation, όχι πολλά παιχνίδια κλπ. Μόνο το Exerion.
Μετά από το αρκετά μεγάλο εισαγωγικό κείμενο μπορώ να περάσω και ζουμί της υπόθεσης σιγά σιγά
αλλά πριν προχωρήσω πρέπει να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο / geoanas και στον Μάνο / sly*m για τη βοήθεια
και σε προηγούμενα πρότζεκτ αλλά και στο συγκεκριμένο που ήδη με βοηθούν και με το παραπάνω θεωρητικά αλλά και εμπράκτως όταν θέλω συμβουλές, οδηγίες αλλά και με δική τους προσωπική δουλειά σε μονοπάτια που δε γνωρίζω καθόλου.
Περισσότερα και για αυτά όμως καθ' οδόν.
Πριν από τρεις μήνες είχα πάει ένα ταξίδι στην Κύπρο. Η Κύπρος είναι ένας τόπος όπου είχα κάνει το μεγαλύτερο
κομμάτι της στρατιωτικής μου θητείας πριν από 24 χρόνια. Από την εποχή που ήμουν φαντάρος μέχρι και το πρόσφατο
παρελθόν όπου και την επισκέφτηκα ξανά δεν είχα πάει ποτέ στο ενδιάμεσο.
Έμεινα στη Λευκωσία. Μια Λευκωσία αγνώριστη δυστυχώς προς το πολύ χειρότερο.
Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ και άρχισα να βολτάρω λίγο πιο άνετα βρέθηκα μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη.
Σαββατόβραδο και περπατώ στο κέντρο της παλιά πόλης, εκεί όπου έμενα σε φιλικό σπίτι.
Λίγο πιο μπροστά πήγαινε μια φίλη που ταξιδέψαμε μαζί. Κάποια στιγμή γυρνά και μου λέει κάτι σε στυλ
"να σου πω, έλα λίγο προς τα εδώ" με χαμόγελο πονηρό.
Φτάνω στο γωνιακό κατάστημα όπου είχε σταθεί μπροστά αλλά εγώ ήδη από μακρυά είχα καταλάβει.
Κοντά στις 30 arcade καμπίνες μέσα. Δυο τρείς αναμμένες να παίζουν φωτίζοντας ζεστά το υπόλοιπο
σκοτεινό κατάστημα με το φως από τις crt οθόνες τους.
Το μάτι μου έπεσε αμέσως σε μια όρθια καμπίνα που σίγουρα είχε ξεμείνει από το 80 γιατί οι περισσότερες ήταν νανάκια.
Τεράστια, πλατιά, και σούπερ ρετρό στο σχέδιο της. Η μαρκίζα της αλλαγμένη σε κάτι πολύ πιο σύγχρονο μιας και μέσα
στη διαδρομή των χρόνων θα είχε διάφορες χρήσεις ίσως ακόμη και σε φρουτάκια, αν και η διάταξη του πάνελ
παρέπεμπαν επίσης σε παιχνίδια της δεκαετίας του 80 όπου ένας μοχλός και δυο κουμπιά
ήταν υπεραρκετά για τις ανάγκες των παιχνιδιών της εποχής.
Έμεινα να κοιτώ λίγο σαν χαζός τη βιτρίνα και προσπαθούσα να καταλάβω πως θα έρθω σε επαφή να μάθω πληροφορίες.
Σημείωση πως ήμουν στην Κύπρο από Πέμπτη, το μαγαζί αυτό ήταν στον ίδιο δρόμο (!) που έμενα και το πήρα χαμπάρι Σάββατο βράδυ.
Μεσολαβούσε Κυριακή όπου τα πάντα είναι κλειστά και τη Δευτέρα στις 8 πετούσα για επιστροφή στην Αθήνα.
Ο ιδιοκτήτης είχε αφήσει ένα χαρτί κολλημένο με τηλέφωνα επικοινωνίας.
Τον κάλεσα επί τόπου και δε το σήκωνε. Ξανά και ξανά.
Κάποια στιγμή τον βρήκα στο τηλέφωνο. Ένας συμπαθέστατος κύριος στην γραμμή, του εξήγησα και δώσαμε
ραντεβού για την επομένη να έρθει να ανοίξει να δω αν κάτι με ενδιαφέρει.
Τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους. Συμφωνήσαμε σε μια σχετικά "λογική" τιμή, τον πλήρωσα και το κομμάτι
της μεταφοράς το ανέλαβε να το δρομολογήσει ο φίλος που με φιλοξενούσε.
Δυστυχώς στην πορεία τα μεταφορικά ήταν περισσότερα από την αγορά και εγώ άρχιζα να βρίζω τον εαυτό μου
για ακόμη μια φορά που ο ενθουσιασμός μου με παρασύρει σε καταστάσεις που δεν έχουν λογική.
Είχε γίνει όμως η όλη ιστορία, δεν είχε νόημα να το ψειρίζω περισσότερο. Ας μου γίνει μάθημα (που δε θα μου γίνει).
Ο καιρός πέρασε, η πανδημία εξαπλώθηκε και εν μέσω όλης αυτής της δυσάρεστης κατάστασης μου παρέδωσαν
κατόπιν συνεννόησης την καμπίνα. Η συσκευασία είχε γίνει με προσοχή, ξέχασα να αναφέρω πως η καμπίνα για τα
χρόνια της ήταν σε εξαιρετικά καλή κατάσταση - οκ με τις ανάλογες μικροφθορές - αλλά πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια
ήταν σε μέρος σκιερό και στεγνό.
Η αγορά που έκανα αφορούσε μόνο το κομμάτι της καμπίνας. Χωρίς οθόνη, χωρίς παιχνίδι.
Θα ήταν πολύ πιο βαριά, το κόστος μεταφοράς θα ήταν σίγουρα πολύ μεγαλύτερο.
Όμως οθόνη είχα στο σπίτι μια έξτρα και όσο για το παιχνίδι που θα έτρεχε μέσα αυτό ήταν
ήδη προαποφασισμένο από το βράδυ του Σαββάτου που την είδα πρώτη φορά.
Όχι emulation, όχι πολλά παιχνίδια κλπ. Μόνο το Exerion.
Μετά από το αρκετά μεγάλο εισαγωγικό κείμενο μπορώ να περάσω και ζουμί της υπόθεσης σιγά σιγά
αλλά πριν προχωρήσω πρέπει να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο / geoanas και στον Μάνο / sly*m για τη βοήθεια
και σε προηγούμενα πρότζεκτ αλλά και στο συγκεκριμένο που ήδη με βοηθούν και με το παραπάνω θεωρητικά αλλά και εμπράκτως όταν θέλω συμβουλές, οδηγίες αλλά και με δική τους προσωπική δουλειά σε μονοπάτια που δε γνωρίζω καθόλου.
Περισσότερα και για αυτά όμως καθ' οδόν.
Last edited:
