You don't know Jack: συνέντευξη του Jack Tramiel στην Αυστραλιανή τηλεόραση

[clemenza]

Εντόπισα την απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης που είχε δώσει το 1989 ο Jack Tramiel στην τηλεόραση της Αυστραλίας και, κατά την (αγαπημένη μου συνήθεια την μετέφρασα στα ελληνικά και την ανέβασα στο blog μου, στη διεύθυνση http://donysoldcomputers.blogspot.gr/2016/08/jack-tramiel.html. Μιλάει πάνω-κάτω για τα ίδια θέματα με την άλλη του συνέντευξη που είχα ανεβάσει πριν μερικές μέρες (http://underground.iamretro.gr/viewtopic.php?f=20&t=2077), αλλά σε πιο ανάλαφρο στυλ (λόγω του μέσου) και δίνοντας περισσότερες πληροφορίες για τα όσα είχαν συμβεί στο διάστημα της κράτησής του σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Καλή ανάγνωση!

 

[turrican]

Όταν σε βλέπω να κρατάς Radio silence, καταλαβαίνω ότι κάτι ετοιμάζεις!
Θα διαβάσω και θα επανέλθω!

 

[turrican]

Ωραίος Παναγιώτη!
Επιτέλους, μεταφράζονται σιγά - σιγά και στη γλώσσα μας αυτές οι "ανεκτίμητες" συνεντεύξεις του Tramiel.
Επάνω σε αυτές βασίζονται όλα όσα ξέρουμε για αυτόν σήμερα.
Μου κάνει εντύπωση το πόσο ευχάριστος και πρόσχαρος ήταν ο jack, σαν εικόνα, στις συνεντεύξεις του, και πόσο αντίθετες με αυτή την αίσθηση, μοιάζουν οι ιστορίες που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει.

Κάποτε είχα διαβάσει σε κάποια άλλη συνέντευξη του, ότι όταν μπήκαν οι Αμερικανοί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να τον ελευθερώσουν, ο Tramiel ξαφνιάστηκε, γιατί δεν είχε ξαναδεί από κοντά, πότε "έγχρωμο" άνθρωπο!

Πήγε στην Αμερική και έμαθε σε χρόνο ρεκόρ τη γλώσσα, παρακολουθώντας τηλεόραση!
Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι ιστορία!

Η ζωή αυτού του ανθρώπου πρέπει να γυριστεί ταινία.

 

[clemenza]

Ωραίος Παναγιώτη!
Επιτέλους, μεταφράζονται σιγά - σιγά και στη γλώσσα μας αυτές οι "ανεκτίμητες" συνεντεύξεις του Tramiel.
Επάνω σε αυτές βασίζονται όλα όσα ξέρουμε για αυτόν σήμερα.
Μου κάνει εντύπωση το πόσο ευχάριστος και πρόσχαρος ήταν ο jack, σαν εικόνα, στις συνεντεύξεις του, και πόσο αντίθετες με αυτή την αίσθηση, μοιάζουν οι ιστορίες που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει.

Κάποτε είχα διαβάσει σε κάποια άλλη συνέντευξη του, ότι όταν μπήκαν οι Αμερικανοί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να τον ελευθερώσουν, ο Tramiel ξαφνιάστηκε, γιατί δεν είχε ξαναδεί από κοντά, πότε "έγχρωμο" άνθρωπο!

Πήγε στην Αμερική και έμαθε σε χρόνο ρεκόρ τη γλώσσα, παρακολουθώντας τηλεόραση!
Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι ιστορία!

Η ζωή αυτού του ανθρώπου πρέπει να γυριστεί ταινία.

Δημήτρη, έχω την αίσθηση ότι ο Jack, μετά τη φυγή του από την Commodore χαλάρωσε κι έγινε άλλος άνθρωπος. Ίσως το ότι μπόρεσε επιτέλους να κάνει αυτό που ονειρευόταν, να έχει δηλαδή τα ηνία μιας εταιρίας στην οποία εργάζονταν μαζί του οι τρεις γιοι του (Atari), ίσως η διαπίστωση πως τελικά, ό,τι κι αν κάνεις, με όσους κι αν τα βάλεις, όσα κι αν πετύχεις για κάποιους δεν σημαίνουν τίποτα αν δεν πας με "τα νερά τους" (Irving Gould/Commodore), ίσως τέλος και μια έντονη απογοήτευση που το μηχάνημα που προοριζόταν να γίνει ο 16μπιτος Commodore 64 (Atari ST) δεν κέρδισε ποτέ στην αγορά τη θέση που του άξιζε χωρίς λόγο και αιτία ε, όλα αυτά, σε συνδυασμό και με τη φυσιολογική κούραση/φθορά που επέρχεται με το πέρασμα των χρόνων να τον μετέτρεψαν σε έναν άνθρωπο ήρεμο, χαλαρό και μειλίχιο, βάζοντας οριστικά τις περίφημες "Jack Attacks" για τις οποίες τον έτρεμαν οι υπάλληλοί του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

Πάντως, εδώ που τα λέμε, πέραν του Chuck Peddle ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο Jack Tramiel του κατέστρεψε τη ζωή, δε νομίζω ότι υπήρξε κάποιος άλλος που να τον μισούσε σε τέτοιο βαθμό. Ενώ π.χ. αν δεις για ανθρώπους σαν τον Steve Jobs η λίστα είναι άπειρη - αυτό όλο και κάτι θα πρέπει να μας λέει για το τι πραγματικά άνθρωπος ήταν ο καθένας...

 

[turrican]

Δεν έχεις άδικο βρε Παναγιώτη.
Ίσως να έχουν επιδράσει όλα αυτά μαζί!
Ίσως, αλλιώς να ξεκίνησε, και αργότερα στη συνέχεια να "μεταλλάχθηκε".
Το κακό παίζει και να έγινε, στα πρώτα χρόνια, όταν (αν θυμάμαι σωστά) ο θάνατος της νεαρής συζύγου του Sam Tramiel, τους
"διέλυσε" σαν βόμβα στα θεμέλια! Για αυτή την τόσο δεμένη εταιρία με τους ισχυρούς, οικογενειακούς δεσμούς (οικογενειακή εταιρία), ήταν πολύ ζόρικο! Από τότε άλλαξαν πολλά στο κλίμα και τη διάθεση όλων. Φαντάζομαι επίσης, ότι οι περισσότεροι γκίκς της εποχής εκείνης, ήταν τρελαμένος νεαρόκοσμος, με κάτι μαλλούρες μέχρι εκεί κάτω, μούσια, τίγκα στο αλκοόλ και τα παραισθησιογόνα (το Πρωί μετά από το Γούντστοκ, πήγαιναν να δουλέψουν στη Commodore, ένα πράγμα...) Άντε τώρα να τους βάλεις όλους αυτούς να δουλέψουν σε χρονοδιαγράματα και να τους επιβληθείς. Εδώ θυμάμαι ακόμα και το "μέγιστο" Nolan Bushnell, της Atari, πόσο στριμώχτηκε, όταν (συνηθισμένος αλλιώς) αναγκάστηκε να ξεχάσει τα ποτάκια, τα τζακούζι και τα ανέμελα ντυσίματα (όλα αυτά στο χώρο εργασίας), μόλις η Warner επέβαλε το σκληρό τυπικό, εταιρικό της κώδικα και τους είπε τα "κεφάλια τώρα μέσα".


Πολύ δίκιο έχεις και για τον Chuck Peddle!
Χωρίς να τον αναιρώ σε τίποτα, μου έρχονται στο μυαλό, οι πολλές θετικές απόψεις για τον Jack από άλλους συνεργάτες του, σε σημείο να απορώ πραγματικά. Σε κάθε περίπτωση φαντάζομαι ότι τα πράγματα δε θα ήταν και πολύ καλύτερα στις άλλες εταιρίες. Ίσως ο Jack να είχε, λόγω καταβολών και γεωγραφικής καταγωγής, αυτό το (κοντινό στη δική μας γειτονιά) ταμπεραμέντο, και να ήταν περισσότερο θορυβώδης. Θα ήταν σε κάθε περίπτωση πολύ "ψαρωτικός" Δε μπορώ να φανταστώ όμως ότι και ο Irving Gould θα ήταν κανένα γατάκι! Όποτε τον βλέπω. ανατριχιάζει η ραχοκοκαλιά μου! Πόσες φορές δεν σκέφτηκα, ότι για να διώξει τον Jack, φαντάσου πόσο πιο αδίστακτος ήταν. Τα ίδια ήταν ο Bill Gates, ή ο Steve Jobs (που εύστοχα ανέφερες).

Κάποτε προσπαθούσα να χτυπήσω στο Ebay το "Jack Attacks" για C64 (παιχνίδι που έβγαλαν οι μαλλιάδες υπάλληλοι του Jack, για να σατιρίσουν αυτό που πέρναγαν στην εταιρία). Ατυχώς δε μου κάθισε ποτέ.


Τι να πω, τρομερά χρόνια σίγουρα.